چرا ژنو ۲ به نتیجه نخواهد رسید؟
شنبه, ۵ بهمن ۱۳۹۲، ۰۸:۲۳ ق.ظ
سیاست ارسال سلاح برای شورسیان تنها به پیدایش گروه های تکفیری و تقویت القاعده منجر شد. ارتش آزاد هم که حالا با خودش بیشتر می جنگد تا بشار اسد. تنها سوریه می ماند و ویرانی هایی که گویی هیچ دلیلی برای آباد کردنشان وجود ندارد. به هر حال پادشاه سعودی سوریه را این چنین می خواهد. خونین و اسیر دست تروریسم...
از همان زمانی که دبیرکل سازمان ملل متحد همچون طفلی بی اراده به دستور قیم قانونی اش دعوت از ایران برای حضور در کنفرانس صلح را پس گرفت می شد حدس زد که گرد همایی موسوم به ژنو ۲ چیزی بیشتر از یک مانور سیاسی کم رمق و در عین حال پرآب و تاب از منظر رسانه ای نخواهد بود.
برای نخستین بار این نیکلای سارکوزی رئیس جمهور پیشین فرانسه بود که پیشنهاد داد گروه موسوم به دوستان سوریه در تونس برای حل و فصل درگیری ها دور یکدیگر جمع شوند. گروهی متشکل از ۷۰ کشور که امروز با گذشت ۳ سال مشخص شده جمع کردن ۷۰ اسم دور هم جز نمایش رسانه ای اتحاد پوشالی جبهه هوادار غرب دستاورد دیگری برای سوریه نداشته است.
نتیجه آن کنفرانس اعمال نفوذ قطر و عربستان برای ارسال سلاح به شورشیان سوری بود، اقدامی که تنها باعث بوجود آمدن گروه های تروریستی تکفیری و جنگ داخلی سوریه شد.
جنگی که تاکنون بیش از ۱۰۰ هزار قربانی و میلیون ها آواره گرفته است. کنفرانس بعدی در استانبول ترکیه از این هم فاجعه بار تر بود اینبار ۸۳ کشور در اول آوریل ۲۰۱۲ در ترکیه گردهم آمدند تا باردیگر اقتدار رسانه ای آمریکا و عربستان و فرانسه را به رخ بکشند.
برهان غلیون مردی که این روز ها دیگر نامی از او در رسانه ها به چشم نمی خورد آن زمان رئیس گروهی موسوم به شورای ملی سوریه بود گروهی که هنوز با خطر تروریست های تکفیری مواجه نشده بود و از همین رو در سخنرانی خود در مراسم افتتاحیه کنفرانس استانبول خواستار آن شد که این شورا به عنوان «تن ها نماینده قانونی مردم سوریه» به رسمیت شناخته شود.
هنوز چند ماهی مانده بود تا اختلاف عربستان و قطر کار را به تشکیل گروه هایی نظیر جبهه النصره بکشاند و ارتش آزاد! تنها گروه شورشی بود که در برابر رژیم بشار اسد می جنگید و از مواهب نزدیکی به شیوخ عرب بهره می برد.
در سوی دیگر میدان ترکیه سرمست از به چالش کشیدن نفوذ منطقه ای ایران گویی جشن پیروزی خود را هم پیشاپیش گرفته بود. آرشیو رسانه ها هنوز فراموش نکرده اند سخنان پرشور احمد داوود اوغلو وزیر خارجه ترکیه را که فریاد می زد: «به نظام سوریه اجازه سوء استفاده از فرصت ها نمی دهیم. این آخرین فرصت است که به این نظام داده می شود «
البته هنوز چندماهی مانده بود تا ابتدا اعتراضات میدان تقسیم و سپس بحران فساد مالی دولت اردوغان را چنان زمینگیر کند که در ژنو ۲ دیگر حتی جای خالی داوود اوغلو در کنار کری و لاوروف هم احساس هم نشود.
صحنه گردان آن روزهای بحران سوریه اکنون خود به عقوبت جنایتی که در حق مردم مظلوم این کشور کرد گرفتار بحران داخلی است، بحرانی که از آن با عنوان زلزله سیاسی در ترکیه یاد می شود.
رجب طیب اردوغان حتی به ایران هم آمد و در دیدار خصوصی با رهبر معظم انقلاب خواست ابهت جامعه جهانی در موضوع سوریه را به رخ رهبر انقلابی ایران بکشاند و هنگامی که با پاسخ سرد ایران مواجه شد تماماً به شرکای غربی اش دل خوش کرد غافل از اینکه آمریکا و انگلیس در آخرین لحظات از ترس همین رهبر انقلابی جرات جنگ در سوریه را به خود ندادند و رجب طیب را در باتلاق سوریه تنها گذاشتند.
برای ترکیه البته تغییر سیاست کار چندان دشواری هم نبود در اندک زمانی سیاست ترک ها نسبت به پناهندگان سوری چنان تغییر کرد که بسیاری از آنان کشور ویران و جنگ زده خود را به کمپ های ترکیه ترجیح دادند و برگشتند.
حالا در ژنو ۲ هم همان حرف های ژنو ۱ تکرار می شود. می گویند دولت انتقالی باید تشکیل شود و بشار اسد هم جایی در قدرت نخواهد داشت منطق جمهوری اسلامی اما راهی جز حذفش برای شیوخ عرب و شرکای غربی باقی نگذاشت. منطقی که می گفت جز مردم سوریه کسی نباید برای سوریه تصمیم بگیرد. نه آمریکا، نه فرانسه و نه عربستان و قطر. دلیلش هم روشن است؛ مگر همه تصمیم های قبلی درباره سوریه به کجا رسید که انتظار داشته باشیم این یکی به جایی برسد. و مگر می شود حامیان تروریسم را زیر یک سقف جمع کرد و به نابودی تروریسم دل خوش کرد؟
سیاست ارسال سلاح برای شورسیان تنها به پیدایش گروه های تکفیری و تقویت القاعده منجر شد. ارتش آزاد هم که حالا با خودش بیشتر می جنگد تا بشار اسد. تنها سوریه می ماند و ویرانی هایی که گویی هیچ دلیلی برای آباد کردنشان وجود ندارد. به هر حال پادشاه سعودی سوریه را این چنین می خواهد. خونین و اسیر دست تروریسم.
برای نخستین بار این نیکلای سارکوزی رئیس جمهور پیشین فرانسه بود که پیشنهاد داد گروه موسوم به دوستان سوریه در تونس برای حل و فصل درگیری ها دور یکدیگر جمع شوند. گروهی متشکل از ۷۰ کشور که امروز با گذشت ۳ سال مشخص شده جمع کردن ۷۰ اسم دور هم جز نمایش رسانه ای اتحاد پوشالی جبهه هوادار غرب دستاورد دیگری برای سوریه نداشته است.
نتیجه آن کنفرانس اعمال نفوذ قطر و عربستان برای ارسال سلاح به شورشیان سوری بود، اقدامی که تنها باعث بوجود آمدن گروه های تروریستی تکفیری و جنگ داخلی سوریه شد.
جنگی که تاکنون بیش از ۱۰۰ هزار قربانی و میلیون ها آواره گرفته است. کنفرانس بعدی در استانبول ترکیه از این هم فاجعه بار تر بود اینبار ۸۳ کشور در اول آوریل ۲۰۱۲ در ترکیه گردهم آمدند تا باردیگر اقتدار رسانه ای آمریکا و عربستان و فرانسه را به رخ بکشند.
برهان غلیون مردی که این روز ها دیگر نامی از او در رسانه ها به چشم نمی خورد آن زمان رئیس گروهی موسوم به شورای ملی سوریه بود گروهی که هنوز با خطر تروریست های تکفیری مواجه نشده بود و از همین رو در سخنرانی خود در مراسم افتتاحیه کنفرانس استانبول خواستار آن شد که این شورا به عنوان «تن ها نماینده قانونی مردم سوریه» به رسمیت شناخته شود.
هنوز چند ماهی مانده بود تا اختلاف عربستان و قطر کار را به تشکیل گروه هایی نظیر جبهه النصره بکشاند و ارتش آزاد! تنها گروه شورشی بود که در برابر رژیم بشار اسد می جنگید و از مواهب نزدیکی به شیوخ عرب بهره می برد.
در سوی دیگر میدان ترکیه سرمست از به چالش کشیدن نفوذ منطقه ای ایران گویی جشن پیروزی خود را هم پیشاپیش گرفته بود. آرشیو رسانه ها هنوز فراموش نکرده اند سخنان پرشور احمد داوود اوغلو وزیر خارجه ترکیه را که فریاد می زد: «به نظام سوریه اجازه سوء استفاده از فرصت ها نمی دهیم. این آخرین فرصت است که به این نظام داده می شود «
البته هنوز چندماهی مانده بود تا ابتدا اعتراضات میدان تقسیم و سپس بحران فساد مالی دولت اردوغان را چنان زمینگیر کند که در ژنو ۲ دیگر حتی جای خالی داوود اوغلو در کنار کری و لاوروف هم احساس هم نشود.
صحنه گردان آن روزهای بحران سوریه اکنون خود به عقوبت جنایتی که در حق مردم مظلوم این کشور کرد گرفتار بحران داخلی است، بحرانی که از آن با عنوان زلزله سیاسی در ترکیه یاد می شود.
رجب طیب اردوغان حتی به ایران هم آمد و در دیدار خصوصی با رهبر معظم انقلاب خواست ابهت جامعه جهانی در موضوع سوریه را به رخ رهبر انقلابی ایران بکشاند و هنگامی که با پاسخ سرد ایران مواجه شد تماماً به شرکای غربی اش دل خوش کرد غافل از اینکه آمریکا و انگلیس در آخرین لحظات از ترس همین رهبر انقلابی جرات جنگ در سوریه را به خود ندادند و رجب طیب را در باتلاق سوریه تنها گذاشتند.
برای ترکیه البته تغییر سیاست کار چندان دشواری هم نبود در اندک زمانی سیاست ترک ها نسبت به پناهندگان سوری چنان تغییر کرد که بسیاری از آنان کشور ویران و جنگ زده خود را به کمپ های ترکیه ترجیح دادند و برگشتند.
حالا در ژنو ۲ هم همان حرف های ژنو ۱ تکرار می شود. می گویند دولت انتقالی باید تشکیل شود و بشار اسد هم جایی در قدرت نخواهد داشت منطق جمهوری اسلامی اما راهی جز حذفش برای شیوخ عرب و شرکای غربی باقی نگذاشت. منطقی که می گفت جز مردم سوریه کسی نباید برای سوریه تصمیم بگیرد. نه آمریکا، نه فرانسه و نه عربستان و قطر. دلیلش هم روشن است؛ مگر همه تصمیم های قبلی درباره سوریه به کجا رسید که انتظار داشته باشیم این یکی به جایی برسد. و مگر می شود حامیان تروریسم را زیر یک سقف جمع کرد و به نابودی تروریسم دل خوش کرد؟
سیاست ارسال سلاح برای شورسیان تنها به پیدایش گروه های تکفیری و تقویت القاعده منجر شد. ارتش آزاد هم که حالا با خودش بیشتر می جنگد تا بشار اسد. تنها سوریه می ماند و ویرانی هایی که گویی هیچ دلیلی برای آباد کردنشان وجود ندارد. به هر حال پادشاه سعودی سوریه را این چنین می خواهد. خونین و اسیر دست تروریسم.
منبع : افکارنیوز
