عراق ۱۱ سال پس از اشغالگری

۱۱ سال قبل نیروهای چند ملیتی به سرکردگی آمریکا یورش همه جانبه خود را به قصد اشغال عراق و سقوط بغداد آغاز کردند و بعد از ۲۱ روز بغداد در ۱۰ آوریل ۲۰۰۳ سقوط کرد...  

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری رای الیوم؛ در روزی همچون فردا یعنی 10 آوریل سال 2003 نیروهای چند ملیتی به سرکردگی آمریکا یورش همه جانبه ای را به قصد اشغال عراق و تحقق دمکراسی و آرامش ادعایی واشنگتن برای ملت عراق به این کشور آغاز کردند.

در چنین روزی "پل بمر" حاکم نظامی آمریکایی عراق ضمن بیان خبر سقوط بغداد و اشغال کامل این کشور روز اشغال عراق را روزی ملی برای این کشور دانست.

از مسائل جالب در آن روز وزیر اطلاع رسانی نظام حزب بعث بود، محمد سعید الصحاف که همواره سعی داشت ارتش عراق را به رژیم این کشور وفادار جلوه دهد، از مقاومت جانانه این نیروها در قبال یورش اشغالگران خبر می داد، اما واقعیت این بود که وی هم خوب می دانست چنین چیزی صحت ندارد، و در روز 10 آوریل نیروهای اشغالگر سوار بر تانک های خود و بدون مقابله با مقاومت ارتش عراق در میدان فردوس در قلب بغداد حضور داشتند.

سعید الصحاف که در ان زمان چوپان دروغگو لقب یافته بود، در لحظه حضور نظامیان آمریکایی در طبقه همکف هتل فلسطین بغداد به خبرنگاران داخلی و خارجی گفت: نظامیان اشغالگر آمریکایی هنوز نتوانسته اند، از حلقه مقاومت ارتش و نیروهای گارد ریاست جمهوری حزب بعث عبور کنند، و به دروازه های شهر بغداد هم نرسیده اند چرا که جنگی بی امان در دروازه های بغداد انتظار آنها را می کشد!.

در آن روز آمریکا و دیگر هم پیمانان غربی و عربی آنها مدعی بودند می خواهند دمکراسی را برای ملت عراق به ارمغان آورند، اما همه خوب می دانستند که دمکراسی هیچ گاه از طریق نیروهای اشغالگر و با کمک تانک به ملتی ارزانی داده نمی شود.

چند کشور عربی منطقه هم روز اشغال عراق و سقوط بغداد را که خود زمینه ساز حضور اشغالگران در منطقه از طریق واگذاری پایگاه های نظامی برای آنان در خاک کشورهایشان بودند، شادی کردند.

همین کشورها و نیروهای اشغالگر هنوز هم بعد از گذشت 11 سال از ان روز به خوبی می بینند نه دمکراسی در عراق محقق شده است نه عراق روی آرامش را به خود دید، بلکه عراق از آن روز به مکانی برای حضور نیروهای تروریستی مبدل شد. 

آمریکا برای توجیه اقدام نظامی خود ضد عراق و به منظور جلب نظر حمایت شهروندان آمریکا در اقدام نظامی ضد ملت این کشور سلاح کشتار جمعی را بهانه کرد، واشنگتن مدعی بود، عراق را با این حمله نظامی به گلستانی از دمکراسی، رعایت حقوق بشر وشکوفایی اقتصادی مبدل خواهد کرد، آنها مدعی بودند از عراق الگویی برای دیگر کشورهای منطقه خواهند ساخت، البته ناگفته نماند بسیاری از مردم عراق در آن زمان به دلیل ظلمی که از رژیم سابق متحمل شده بودند این وعده های اشغالگران را باور کردند وبه دنبال رسیدن به کشور الگویی برای منطقه بودند.

متاسفانه همان بهانه های حمله به عراق و همان وعده های مربوط به تبدیل این کشور به یک الگو در منطقه برای ملت سوریه هم تکرار شد، انها خطاب به ملت سوریه گفتند، تنها چند ماه تا رسیدن به دمکراسی واقعی فاصله دارند، از این رو برخی از مردم سوری را به توسل به سلاح تشویق کردند.

در سوریه هم برخی این وعده های آمریکا، غرب و کشورهای عرب را باور کردند، حال همه باهم شاهد هستیم سوریه در حال ورود به چهارمین سال بحرانی است، هم اکنون سوریه بیش از 150 هزار کشته داده، اما برخی بر این عقیده هستند که این رقم به مراتب بیشتر است، در این بین بیش از 5 میلیون شهروند سوری هم آواره شده اند.

مقاومت مردمی در عراق موفق شد، با تکرار تاریخ نیروهای اشغالگر را وادار به خروج از عراق و ترک این کشور کنند، اشغالگران آمریکایی بدون کسب پیروزی با خفت و خواری خاک عراق را ترک کردند، البته بهتر است بگوییم فرار کردند.

آمریکا در حمله به عراق 4500 نظامی و تفنگدار دریایی خود را قربانی کرد، این رقم در تاریخ دخالت های نظامی امریکا در خارج از این کشور بی سابقه است، چرا که شمار نظامیان امریکایی زخمی به بیش از 30 هزار رسید، هزینه هایی هم که امریکایی ها در عراق متحمل شدند بالغ بر 5 ترلیون دلار بود، که به صورت مستقیم و غیر مستقیم در عراق هزینه کرد.  

 خودروهای بمب گذاری شده روزی نیست که ملت عراق را به یاد دوران اشغالگری نیندازد، اکنون صدای انفجار در عراق مثل نان و غذای ملت است و اگر این انفجارها نباشند گویی ملت نان شب خود را از دست داده است.

شمار قربانیان عراق در طول مدت اشغالگری آمریکا در این کشور و حتی به دلیل پیامدهای ناشی از بعد از آن به یک میلیون کشته رسید، اما از شمار قربانیان ناشی از جنگ داخلی و نزاع طایفه ای در عراق هنوز آمار دقیق وجود ندارد.

عمق فاجعه اکنون در این است که کسانی که در به اشغال کشیده شدن عراق سهیم بودند و نقش داشتند و منظور اینجا برخی از حاکمان عرب منطقه است، هنوز هم با وجود ناآرامی های عراق و تلفات روز افزون ناشی از اشغال این کشور ابراز پشیمانی نمی‌کنند بلکه حتی اکنون سعی دارند تجربه ای که دم از موفقیت آن می زدند را  این بار به همان صورت در سوریه تکرار کنند.

منبع : تسنیم