تردیدی نیست که انقلاب بحرین پیروز خواهد شد

 جاناتان استیل، تحلیلگر انگلیسی و رئیس سابق دفتر روزنامه گاردین در واشنگتن، می‌گوید باوجود سرکوب سخت و خونین مردم بحرین توسط رژیم آل خلیفه باز هم آنان به مقاومت خود ادامه داده‌اند و هیچ ‌تردیدی نیست که این جنبش مردمی‌ پیروز خواهد شد...  

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، جاناتان استیل، محقق سیاسی و ژورنالیست انگلیسی در گفتگوی اختصاصی با تسنیم می‌گوید باوجود سرکوب سخت و خونین مردم بحرین توسط رژیم آل خلیفه باز هم آنان به مقاومت خود ادامه داده‌اند و هیچ ‌تردیدی نیست که این جنبش مردمی‌ پیروز خواهد شد.

استیل همچنین گفت: حاکمیت آل خلیفه بر بحرین به ترتیبی است که وضعیت زندگی اقتصادی مردم در این کشور ساحلی خلیج فارس به طرز عجیبی فقیرانه‌ است و با تصور تمام مردم دنیا از سکنه‌ی این منطقه فرق بسیاری دارد.

مشروح این مصاحبه را در ادامه می‌خوانیم:

تسنیم: می‌دانید که در سومین سالگرد انقلاب مردم بحرین که زیر سایه‌ی مرگ زندگی می‌کنند، قرار داریم. به‌این بهانه خواستیم مسائل مورد توجه ‌انقلابیون بحرین را بررسی کنیم تا روشن شود مطلب مورد درخواست‌شان از دولت که به‌این رخدادهای تلخ ختم شده‌است، چیست. دو مورد مطالبه‌ای که در این حوزه ذکر شده‌است مطالبه‌ی یک نظام مستقل قضایی و فراخوان به تمرد شهری و تظاهرات علنی است. اوضاع سیاسی مردم را در مواجهه با دولت در این کشور چگونه‌ارزیابی می‌کنید؟

استیل: مردم بحرین سه روز پس از این که حسنی مبارک در مصر از موقعیتی که داشت خلع شد در تاریخ چهاردهم فوریه سال 2011 به خیابان‌ها آمدند و خواسته خود را در نهایت صلح و آرامش برای دولت مطرح نمودند که همان ایجاد عدالت در کشورشان بود.

از آن زمان تا به‌امروز مردمی ‌که خواهان تغییر بوده‌اند به دست دولت در خیابان‌های بحرین به خاک و خون کشیده شدند. نیروهای ارتش کشور عربستان سعودی به‌این بهانه که می‌خواهند از زیرساخت‌های کشور همسایه حفاظت و در مدیریت اوضاع به دولت کمک کنند بدون هماهنگی حتی با دولت میزبان یا آمریکا به دستور مافوق خود وارد این کشور شدند و می‌گویند اگر عکس‌های گوگل ارث را نگاه کنید به شما نشان می‌دهد ما دست به هیچ خشونتی بر ضد مردم بحرین نزده‌ایم.

از سوی دیگر دولت اردن روز جمعه طبق قراری که قبلا با دولت بحرین بسته بود نسبت به ‌ارسال پانصد کماندو به خاک این کشور اقدام کرده‌است.

قرار است یک بار دیگر به همین میزان نیرو به‌اردنی‌های مبارز در خاک بحرین اضافه شود و حقوق آن‌ها که چهار برابر حقوق یک کارمند بحرینی است از سوی دولت بحرین به آن‌ها پرداخت شود تا بتواند به کمک آن‌ها مردم انقلابی را سرکوب کند و به قول خود ثبات را برقرار نماید.

علی‌رغم این همه سرکوب سخت و خونین باز هم مردم مقاومت خود را ادامه می‌دهند و حضورشان در خیابان‌های پایتخت متداوم است. مجمع اسلامی، انجمن دمکرات ملی و انجمن برادری ملی‌گرایان بحرین هنوز به مبارازت خود ادامه می‌دهند و علی رغم اختلاف نظر در حوزه‌های عقیدتی دچار تشتت در عمل نشده‌اند.

این کشور کشور کوچکی است و سابقه‌ای نه چندان بلند دارد که حتی به چهل سال هم به سختی می‌رسد. به همین دلیل نمی‌توان پویایی سیاست داخلی را در این کشور به عناصر متعدد تاریخی ربط داد و برای فهم عملکرد امروزشان دیروزشان را کاوید.

نارضایتی از آن جا بود که مردم از تبعیض‌های این دولت که به شدت مورد حمایت انگلیس بود دل آزرده شده بودند و سه سال است فریاد اصلی معترضین بر علیه همین مساله بلند است.

اوضاع به‌ترتیبی است که عبدالوهاب حسن، رهبر جنبش اعتراضی الوفاء علنا اعلام کرده‌است در روز جمعه ‌از تمام مبارزین در منزل خودش که در غرب منامه ‌است استقبال می‌کند و این صلای بلندی برای رهبری اعتراضات ضددولتی است که خطرناک می‌نماید.

این یعنی دولت باید دیر یا زود برود و عرصه را خالی کند و به نظر من هیچ ‌تردیدی نیست در این که جنبش مردمی‌ پیروز خواهد شد؛ مساله فقط بر سر این است که چگونه و چه زمانی این پیروزی به دست می‌آید.

از زمانی که ‌انگلیس این دولت دست نشانده را در سرزمین بحرین بر جا نشاند و ماموریت‌هایی به وی محول کرد اقلیتی ناخواسته و سنی مذهب بر اکثریت شیعه مذهب این کشور حاکم بوده و هستند و از سوی اعضای جبهه‌ی غرب در منطقه نظیر‌ترکیه، اردن، قطر، اسراییل و عربستان سعودی حمایت می‌شده‌اند که‌اعضای این گروه مایل نیستند به شیعیان منطقه هیچ گونه‌امتیازی بدهند و همیشه در برابر تلاش‌هایی که آن‌ها برای دست یابی به خواسته‌های شان می‌کنند مقاومت کرده‌اند.

تسنیم: مبارزین انقلابی در بحرین چه می‌خواهند و دولت چرا آن را از ایشان دریغ می‌کند؟

استیل: نخست رفاه و دیگر پیش شرط آن یعنی استقلال، که برای دست یابی مردم هر کشوری به رفاه پایدار و واقعی ضروی است. اگر در شهرهای مختلف بحرین به گشت و گذار بپردازید می‌بینید حتی شهرهای مرکزی و بزرگ آن چیزی نیست جز یک خیابان عریض که ‌از هر کدام از این خیابان‌ها که خارج شوید و به‌اطراف بروید به روستاهای متعدد و کوچکی می‌رسید که در هر دو سوی مسیر اصلی قرار دارند و مردم در این روستاها زندگی می‌کنند.

چنین وضعیت زندگی اقتصادی برای مردمی ‌که در یک کشور در ساحل خلیج فارس زندگی می‌کنند به طرز عجیبی فقیرانه‌ است و با تصور تمام مردم دنیا از سکنه‌ی این منطقه فرق دارد. آیا بهترین وضعیتی که آل خلیفه می‌تواند برای این کشور درست کند این است که دلش را به روستاهای کوچک پراکنده‌ای خوش کند که در دو سوی یک کانال مواصلاتی در کنار هم قرار گرفته‌اند؟

جوانان این کشور در اکثر موارد و مناطق وقت خود را در خانه‌ها تلف می‌کنند چون شغلی پیدا نمی‌کنند؛ خانه‌هایی از گل نپخته که در برابر آفتاب و باران و زلزله و همه چیز آسیب پذیر است. نیمی‌از مردم این کشور حتی خانه‌هایی این چنینی ندارند که در آن زندگی کنند در حالی که نیمی ‌از زمین‌های این کشور به شاه و خانواده‌اش تعلق دارد.

من نمی‌دانم آیا روستا به ‌این معنی که در بحرین مردم را در کلونی‌های کوچک دور هم جمع کرده‌است در کشورهای دیگر منطقه هم وجود دارد یا نه. بخشی از کسانی که برای اعتراض به خیابان‌ها ریخته‌اند دست گیر شده‌اند و در زندان‌ها به سر می‌برند و عده‌ای که زندانی نیستند شغل خود را از دست داده و بیکار شده‌اند.

بخشی از اقتصاد دولت این کشور از سوی سعودی‌ها تامین می‌شود، سعودی‌هایی که در سال 1986 کشورخود را با پلی 25 کیلومتری به نام پل فهد به بحرین متصل کردند. صیادان مراوارید به روش سنتی و مردمی ‌که در خیابان به توریست‌ها التماس می‌کنند شب را در خانه‌های آنان بگذرانند بخشی از جمعیت بحرین را تشکیل می‌دهند که شغل آزاد دارند.

آن روز که‌ این اعتراضات آغاز شد دورانی بود که بحرین در دو دهه‌ی قبل تندترین رکود اقتصادی را به خود می‌دید، هر بشکه نفت در سال 2004 به قیمت حدود 13 و امروز 120 دلار در دنیا فروخته می‌شود. بحرین چیزی نیست جز مجموعه‌ای از 33 جزیره با منابع اندک و اقتصاد محدودی که‌ از سوی انگلیس مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد و این باعث شده‌است مردم فریاد اعتراض سربدهند چرا که در نخستین قدم استقلال برای کسب رفاه لازم است.

تسنیم: و اما موضوع استقلال برای کشوری مثل بحرین با این میزان وابستگی‌های اقتصادی دولت چگونه قابل صورت بندی است؟

استیل: غرب سال 1970 را سال استقلال این کشورقلم داد می‌کند و چهاردهم فوریه را روز نخست انقلاب شان اعلام کرده‌است ولی این به ‌این معنی نیست که مردم بحرین تا پیش از آن دست به هیچ حرکت اعتراضی نمی‌زده‌اند.

آن‌ها مبارزه شان را در سال 1820 آغازکردند و ازسال 1971 که مستقل شدند مبارزه با انگلیسی‌ها را آغاز نمودند. منظور از مردم دسته بندی‌های بسیار مختلف مردم است که در این کشور زندگی می کنند یعنی بحرانی‌ها، که شیعه هستند، هولی‌ها که بومیان هرمزگان بوده‌اند و مهاجرت کرده‌اند و عجم‌ها که‌اصلا عرب نیستند و تمام آن‌ها در طیف‌های مختلف مردم مبارز این کشور جای می‌گیرند چون مشکل اصلی مشکل اقتصادی است و تمام پولهای این کشور، تمام پست‌های کلیدی مدیریتی و بیش از نیمی‌از اراضی کشور معلق به دربار و در دست گردانندگان آن است.

در دهه‌های 1950 و 1960 سفیر انگلیس به نام بلگراف دراین کشور به عنوان مستشار و به قول خودش نخست وزیر حضور داشت و اعمال نظر می‌کرد. وی در پایان دهه‌ی شصت با اصرار مردم در سن بسیار بالا این کشور را‌ترک کرد ولی باز در سال 1971 مستشار انگلیسی دیگری به نام هندرسون به ‌این کشور آمد و بنابر گواهی مردم تمام کسانی که بین سال‌های 71 تا 99 در این کشور بازداشت و شکنجه شده‌اند وی را مسوول این رخدادها می‌دانند.

در سال 2011 باز شخص دیگری از همین کشور به نام یلتس به بحرین آمد و در عین حال دولت به معنایی که خود می‌فهمد ادعای استقلال می‌کند و اتهام سرپردگی به غرب را نمی‌پذیرد. حتی انتخابات سال 2011 هم به ‌ترتیبی بود که شیعیان علی رغم درصد جمعیتی برابر با غیرشیعیان فقط نیمی‌ از کرسی‌ها را در اختیار داشتند. این نشان می‌دهد دستانی در کار است که نمی‌خواهد کسر جمعیتی متناسبی بر مجلس قانون گذاری حاکم باشد.

منبع : تسنیم